سال ۲۰۱۱ میلادی سال سقوط زنجیره‌ای دیکتاتورها بود. اما هنوز در بسیاری کشورهای جهان، حاکمانی وجود دارند که به خودکامگی ادامه می‌دهند.
تایمز مالی آلمان به معرفی ۷ چهره پرداخته که پایان قدرت‌‌شان در سال ۲۰۱۲ نامحتمل نیست.
دویچه وله: روزنامه تایمز مالی آلمان در شماره روز ۲۷ دسامبر سال ۲۰۱۱ خود، گزارشی با عنوان “آخرین دیکتاتورها” منتشر کرده است. این گزارش، با مرور چهره و کارنامه هفت رهبر سیاسی جهان، آنها را در شمار مقاماتی قرار داده که باید در سال ۲۰۱۲ صحنه قدرت را ترک کنند.
بشار اسد، پسر خلف پدر
۱۱ سال پیش بشار اسد جانشین پدر خود در سوریه شد. حافظ اسد رهبری جبار بود و تا مدت‌ها تصور می‌شد که بشار از پدر مستبد خود ملایم‌تر است و میراث‌دار خوبی برای وی نخواهد بود.
حافظ اسد در سال ۱۹۸۲ در سرکوب خونین “اخوان المسلمین” در شهر حماه، دستور کشتار بین ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر را داد. پسر آراسته و تحصیل‌کرده او نیز طی ۹ ماه ۵۰۰۰ نفر از معترضان کشورش را به کام مرگ فرستاد.
تایمز مالی آلمان می‌نویسد که اگر بشار اسد از مصونیت کنونی خود استفاده نکند و به صورتی مسالمت‌جویانه کنار نرود ، پایانی جز حضور در دادگاه بین‌المللی لاهه نخواهد داشت.
خامنه‌ای، مستبد مذهبی
تایمز مالی آلمان می‌نویسد: «کم نیستند کسانی که محمود احمدی‌نژاد، رییس جمهور ایران را ریشه همه مشکلات و مظهر شر می‌دانند. اما نباید فراموش کرد که حرف آخر را خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی می‌زند.»
اوست که تصمیم می‌گیرد ایران بمب اتمی بسازد، به اسراییل حمله کند یا به مقابله با آمریکا برخیزد. اوست که می‌گذارد وفادارانش در دستگاه قضایی و امنیتی، معترضان را زندانی و اعدام کرده یا بربایند و ناپدید کنند. اوست که مانع اصلاحات در ایران می‌شود.
تایمز مالی نوشته که خامنه اي در صورت خیزش دوباره مردم ایران و شعله‌ور شدن جرقه‌های سال ۲۰۰۹ می‌تواند دوباره به حجره مطالعات دینی خود بازگردد.
کیم جونگ اون، رهبر خارق‌العاده
سازمان عفو بین‌الملل میگوید که دستکم ۲۰۰ هزار زندانی سیاسی در کره شمالی در اردوگاه‌های غیرقابل دسترس به سر می‌برند. تایمز مالی آلمان پرسش فعالان حقوق بشر را ملاک گرفته که می‌گویند آیا جهان نباید به مسئولیت خود در حمایت از جمعیت غیرنظامی کره شمالی عمل کند؟
لوکاشنکو، رییس خشن ساوخوزها
روزی کاندولیزا رایس، وزیر خارجه پیشین آمریکا، الکساندر لوکاشنکو را “آخرین دیکتاتور اروپا” نامید. اما شخصیت و کارنامه رییس جمهور بلاروس بدون این نام‌گذاری نیز به روشنی مشهود است. او عامل سرکوب هزاران معترض انتخاباتی و به زندان انداختن صدها نفر از مخالفان خود است. مخالفانی که وی از آنها به تمسخر، با عنوان تخم‌مرغ گندیده یاد میکند. لوکاشنکو پیش‌تر رهبر ساوخوز، تعاونی‌های کشاورزی بوده است.
روسیه سفید کشوری است با زیرساخت‌های صنعنی پیشرفته اما لوکاشنکو آن را آلوده به فسادی دولتی کرده است. نرخ تورم در روسیه سفید درسال ۲۰۱۱ به ۱۰۰ درصد رسید، قروض خارجی از حد گذشت و ده‌ها هزار شهروند این کشور درجستجوی کار به اوکراین و روسیه رفتند.
تایمز مالی آلمان می‌نویسد: «لوکاشنکو می‌تواند همچنان حضور خود در اریکه قدرت را جشن بگیرد، اما این جشن تا زمانی است که سیستم مورد اتکای او فرو نریخته باشد.»
موگابه، دیکتاتور نژادپرست
زمانی بریتانیایی‌ها، رابرت موگابه رییس جمهور زیمبابوه را بخاطر سرکوب کشاورزان سفید پوست کشورش با هیتلر مقایسه کردند. اما موگابه این مقایسه را توهین تلقی نکرد و در واکنش گفت: «هیتلر تنها خواستار عدالت برای مردم خود بود و ایکاش من ده مرتبه هیتلر بودم!»
موگابه همه منتقدان‌اش را “امپریالیست‌های سفید” می‌نامد و خود را ناجی خلق زیمبابوه معرفی میکند.
تایمز مالی آلمان نوشته که موگابه بسیار زود چهره واقعی خود را نشان داد: «رقبای خود را یکی یکی از میان برداشت و حتی آنان را به کشتار عمومی تهدید کرد. این ستمگر در ۸۷ سالگی همچنان بر سریر قدرت است و مردم کشورش با وجود بیماری‌او، جرات شورش علیه وی را ندارند. آنها تنها انتظار مرگ طبیعی موگابه را می‌کشند.»
نظربایف، منبع انرژی سخت‌سر
آمریکا و کشورهای اروپایی تا مدت‌ها عقیده داشتند که نورسلطان نظربایف مردی است که می‌توان با او به گفت‌وگو پرداخت. آنها رییس جمهور قزاقستان را “مستبدی میانه‌رو” می‌شناختند. قزاقستان در سال ۲۰۱۰ ریاست “سازمان سازمان امنیت و همکاری‌اروپا” را به دست آورد و این ناظران را امیدوار کرد که این کشور به هنجارهای غربی نزدیک‌‌‌‌تر شود.
اما این امیدی عبث بود. نظربایف در انتخابات ریاست جمهوری در آوریل سال ۲۰۱۱ دوباره رییس جمهور شد و در ماه دسامبر همین سال نیز تظاهرات کارگران صنعت نفت در غرب قزاقستان را سرکوب کرد که خواهان افزایش دستمزد بودند. دستکم ۱۶ نفر در خشونت‌های دولتی کشته شدند.
تایمز مالی آلمان نوشته که نظربایف نیز از احتمال سقوط در سال ۲۰۱۲ در امان نیست.
عمر البشیر، جانی احتمالی
او نخستین رییس جمهور جهان است که در زمان قدرت خود از سوی دادگاه کیفری لاهه حکم جلب دریافت کرده است. اتهام او نسل‌کشی در دارفور است، جایی که صدها هزار نفر جان خود را در نزاع‌های قومی از دست داده‌اند. بیشتر قربانیان مانند خود بشیر و حامیان او، مسلمان هستند اما در میان آنها هزاران نفر از رنگین‌پوستان قبایل سودان نیز به چشم می‌خورند که سیاه آفریقایی و غیرعرب محسوب می‌شوند.
حکم جلب بین‌المللی بشیر موجب شده که او از سفر به بسیاری مناطق محروم باشد. دستکم صد کشور جهان متعهد شده‌اند که وی را در صورت ورود به خاک خود تحویل دادگاه لاهه دهند. تایمز مالی آلمان نوشته که کشورهای همسایه چون کنیا یا چاد جرات بازداشت یا تحویل او را ندارند، اما این نیز ممکن است که هواپیمای بشیر به مقصد کشور دوست چین، نقص فنی پیدا کرده یا نیاز به سوخت داشته باشد. در این صورت او در هر کجا که فرود بیاید، از اریکه قدرت سقوط کرده است.
